Crónica dos 100 km dos International Trekkers 2016

Antes de comezar, quero agradecer a Fernando Cerqueira que me acompañase durante practicamente todo o percorrido e sobre todo polos ánimos que me transmitiu nos últimos kilómetros. Aínda que puido tirar diante miña para acadar un mellor tempo, decidiu acompañarme para chegarmos xuntos á meta despois de 21 horas e 36 minutos de camiñada.

                                                 (Foto “Concello de Rianxo”)

Como sabedes, Fernando é moi apreciado pola familia dos sendeiristas de andainas de 50 kilómetros e este aprecio amósase cando chega a un avituallamento, cando pasa por outros sendeiristas e mesmo no recibimento en meta. E non é para menos...Fernando é todo un veterano das andainas! Grazas Fernando!.

                                              (Foto “La Voz de Galicia”- Marcos Creo)

A edición deste ano da ultrandaina de 100 km organizada polos International Trekkers Barbanza-Sar foi, sen lugar a dúbidas, a máis dura das tres nas que participei. Se ben é certo que non a levaba moi preparada (máis ben nada!), os meus problemas acentuáronse nos últimos 14 km pois foron para min unha verdadeira odisea. Seis kilómetros de subida infernal ata os 500 metros de altura na Serra do Barbanza e despois unha baixada moi técnica durante case dous kilómetros ata chegar á beira do río Pedras, resultaron a “guinda” desta edición. Moi pensado para os corredores de “ultratrails”, o deseño deste último treito ata chegar á meta foi un pesadelo no que os metros contábanse un a un e a cabeza non dictaba outra cousa máis que a necesidade de abandoar.

Ata aquí leveino relativamente ben ainda que a noite foi bastante dura por mor do vento do norte que zoou durante toda a madrugada e que nos deu de cara durante practicamente todo o trazado. Nalgún momento as rachas foron tan fortes que provocaban a desestabilización dos nosos pasos. Hai que pensar que a noite pasámola en plena Serra do Barbanza a unha altura media de 500 metros. A temperatura mínima baixou ata rondar os 13ºC pero a sensación térmica era moito máis baixa debido ao vento. Cheguei a pasar frío!!

Un pequeno problema no xeonllo esquerdo debido a un traspés fíxome parar máis da conta no avituallamento da cea, no kilómetro 46, onde tiven que cambiar de calzado, equiparme con algo máis de roupa e tomarme un café ben quente e, como non, meterme un “chute” de ibuprofeno para a dor. O descanso e máis as “drogas” mencionadas surtiron efecto e puiden aumentar o ritmo para recuperar os aproximadamente vinte e cinco minutos que Fernando me levaba de vantaxe. Pasei polo casco vello de Noia ben entrada a madrugada e cheguei ao avituallamento guiado por un ciclista da organización. Estaba xa no kilómetro 53. O seguinte control foi nas Minas de San Fins (Lousame) un lugar que, como o seu propio nome indica, foi un punto de extracción de mineral de estaño e wolframio. Por alí pasei ás 5 e media da mañá. Foi en Ourille, no kilómetro 72,6 cando puiden alcanzar de novo ao compañeiro Fernando que se atopaba no avituallamento deste punto tomando o almorzo pois o día acababa de comezar, eran as 7 e cuarto da mañá. A partires de aquí, como comentei ao principio desta crónica, comezaría o meu calvario. Se ata este momento a miña velocidade media foi duns 5 km/hora, o último treito cheguei a facer tan só 3 km/hora o cal condicionou de maneira importante o tempo final de chegada a meta. O cansazo, algúns problemas nas plantas dos pés e tamén varias rozaduras, fixeron de min un pandeiro!!

No avituallamento do kilómetro 92 queixeime á organización sobre o deseño do trazado. Seguramente froito do "calentón" do momento, comenteilles que comigo non contasen para a vindeira edición. A verdade é que chegados a este punto a cabeza tería que ser a principal aliada para continuar pero as dores eran tales que as emocións negativas foron as predominantes.

Ao final, o meu GPS marcou 103 km que, a falta de facer algún filtrado dos puntos gravados polo aparello, é un aumento importante na distancia percorrida, sobre todo porque supón en torno a 30-60 minutos a maiores dependendo da velocidade á que vaias. Iso sumado aos 3.600 metros de desnivel positivo (subidas) e outros tantos de desnivel negativo (baixadas) fixeron da proba deste ano unha verdadeira tolería!!

Non sei que farei o vindeiro ano pero moi probablemente non participarei. Cando menos se as condicións son as mesmas que as deste ano. O esforzo dunha proba deste tipo é tan grande que ben merece unha reflexión previa. A ver...

En todo caso, o gran traballo feito pola organización desta “ultraandaina” é indiscutible. O mellor de todo: o xantar de confraternización. Vaia o agradecemento tamén para elas/eles.

A Illa de Arousa

Estamos no remate da tempada 14. Iso supón arredor de 150 saídas , ou sexa 3 000 km aproximadamente  de pateadas polo chan galego (e algunhas polo “estranxeiro”), que multiplicados por unha media de 45 sendeiristas son 135.000 km. Se calculamos 1400 pasos por km temos a cantidade de 189.000.000 de pasos dados…case nada!!!

Pois ben, esta tempada rematou na Illa de Arousa, se tivesemos que dar todos eses pasos, cantas voltas habería que dar?  Tranquilos, a organización só nos fixo dar unha para relaxarnos na praia pola tarde. Deste xeito puidemos contemplar a beleza das paisaxes que nos ofrece a contorna: praias,  cons,  peiraos, barcos, dornas,  camiños… Percorrido fácil, moi fácil pero espectacular.  Non só polo que ves no camiño senón que vas divisando a zona do Barbanza, A Pobra do Caramiñal, O Grove, Cambados ou Vilanova.

Nós saímos do porto de Xufre, acompañados do amigo Uxío e familia que nos levaron por algúns lugares pouco habituais. Collemos polo paseo cara á punta do Campelo e logo chegamos ó faro  en Punta Cabalo. Continuando pola que chaman a ruta dos cons, pasamos pola Punta de Niño de Corvo e chegamos ó mirador do Con do Forno, desde onde se pode contemplar unha espectacular vista de toda a Illa. Continuando ruta pasamos pola praia da Aguieira, o muíño de marea na Enseada Brava ata adentrarnos no Parque Natural de Carreirón, de 1,3 Km², declarado Parque Natural, unha zona especial para a protección de aves pola Comunidade Europea e que está situado na parte sur da Illa. Saíndo del e continuando pola senda camiño da ponte de entrada paramos nunha das bonitas praias que alí hai. Entre as praias de Lavanqueira e Camaxiñas fixemos o xantar. Logo puidemos gozar do bo tempo, da temperatura da auga e dos paseos pola area. Que mellor maneira para rematar unha boa tempada. A opinión dos sendeiristas era que querían que pasase o verán para comezar a 15ª. Feliz verán para todos e todas e como di o noso xefe “a facer os deberes para chegar a tope en setembro”. Saúdos.

Para ver máis fotos fai clic aquí.

Fin de tempada: Illa de Arousa

Camiño dos Faros (Corme - Arou)

Antes de comezar esta crónica, o grupo de sendeiristas do Souto do Vello queremos enviar un cariñoso saúdo á familia de Loli e Suso lamentando a perda dun ser querido. Ánimo!

Continuando coa proposta dos nosos amigos trasniños, responsables do Camiño dos Faros,  a organización do Souto do Vello preparou unha fin de semana saíndo de Corme para chegar á praia de Arou. Parecía que a climatoloxía non ía estar de boas connosco, pero ó final só nos molestou un pouco na mañá do sábado, que non nos permitiu  gozar das espectaculares vistas dunha das zonas máis marabillosas de Galicia como é a Costa da Morte.

A xornada do sábado comezou en Corme pasando polo sendeiro da praia de Arnela ata chegar á praia de Osmo, unha tranquila praia que remata nunha furna, De aí pasamos á praia máis grande de Corme, a praia da Hermida desde onde se pode ver a illa da Estrela onde existen restos dun pequeno castro e a antiga ermida de Virxe da Estrela.

Logo comeza a subida ó mirador do monte da Facha. Dende aí hai unhas espectaculares vistas de toda a ría que dan paso a unha suave baixada ata a praia de Valarés, unha das máis coñecidas desa parte da costa. Dende aí e rodeados de branca area cruzamos o Monte Branco, espectaculares dunas que deron paso ó malecón que nos levou ata Ponteceso,  vila natal de Eduardo Pondal, autor do poema que se converteu no noso himno.

Tras un tramo pola estrada, fomos cara ó monte das Pías, praia Urixeira e paseo pola ría para coller a senda do río Anllóns, que é onde comeza a terceira etapa dos Trasnos. A partir de aí deixamos de ver o mar porque collemos o Rego dos Muíños. Cambiamos o mar por un precioso regato que baixa formando pequenas cascadas e recunchos moi bonitos que animan a parar para escoitar, ulir, reflexionar… Esta senda levounos ata o castro da Cibdá de Borneiro. Despois da visita obrigada a estas excavacións continuamos camiño para rematar a xornada no dolmen de Dombate, un dos monumentos megalíticos máis importantes de Galicia. O autobús levounos a Laxe para encamiñarnos ó hotel Bahía de Laxe onde nos recibiu o seu dono Manolo, personaxe imprescindible se queres coñecer ben a Costa da Morte. Despois de instalados nos cuartos preparámonos para a cea no bar O Gaitieiro. Alí a algúns case se lles atragoan os riquísimos fideos con ameixas e a manteigosa carne que nos puxeron ó ritmo das patadas que daban en Milán.

A xornada do domingo foi simplemente espectacular, con distintas paisaxes ó longo do percorrido que fixemos cun tempo marabilloso. Sobre as 9 e cuarto da mañá arrincamos da praza de Laxe e collemos camiño do faro, que é igual ó do Roncudo. Como todos, as vistas son espectaculares. A carón del hai unha escultura en bronce que se titula “A Espera”. 

Nós non esperamos máis e continuamos camiño pasando pola Furna da Espuma, onde parece que neva cando o mar está picado, a praia dos Cristais, característica porque está chea de anaquiños de cristais  de cores ben puídos que o mar devolveu. Seguindo chegamos á praia de Soesto, lugar privilexiado para os amantes do surf. A continuación, e por unha pasarela, cruzamos a lagoa de Traba.  A partir de aquí pasamos por un dos tramos máis espectaculares da ruta, fomos atravesando por unha gran cantidade de rochas, furnas e pequenas calas de cantos rodados…grandes penedos de granito con diversas  formas que fan voar a imaxinación en busca de parecidos. Andando andando chegamos a Camelle, corazón da Costa da Morte e lugar onde está o museo de Man, un alemán que chegou aquí hai moitos anos e quixo gozar da beleza desta natureza creando un auténtico museo ó aire libre que o Prestige case acaba con el e que si acabou con Man. Collemos á esquerda e o camiño levounos ata Arou, punto final da nosa andaina de fin de semana. Dende aquí partiremos na próxima etapa para continuar con este Camiño dos Faros.

Non podemos esquecernos das nosas acompañantes que fixeron as súas rutas particulares e que gozaron tamén destas paisaxes á súa maneira.

Para ver as fotos fai clic aquí.