20 de marzo de 2011, domingo, día despois do San Pepe, santo de primeira categoría (é festivo cando non cadra en domingo pola cantidade de Pepes importantes ao longo da historia), cheo total, lista de espera, día espléndido (non chove)...que máis queremos!
Dá gusto comprobar como hai comentarios antes de aparecer a crónica; isto quere dicir que hai ganas de andar e máis ganas de contalo.
Os andaríns do Souto do Vello comezaron subindo ao pé do rego de Samieira pasando polos muíños que van aparecendo como cogomelos e deixando atrás unhas excelentes vistas da ría de Pontevedra. Pasada a aldea de Bastos chegamos ao petróglifo do Outeiro do Cribo. Moi interesante a visita, pero creo que non menos interesante foi o bocata (xa estabamos na hora!). Despois do outeiro baixamos ata o mosteiro de Armenteira (se queredes máis información visitade esta páxina http://www.armenteira.com). Visita ao claustro e mais a capela. Non vimos a San Ero. Algúns aproveitaron para “trasegar” viño de Barrantes con callos incluídos.
A continuación prácido descenso de 8 km pola beira do río Armenteira, pasando pola aldea de pedra construída polos alumnos da escola de canteiros de Poio. A senda está poboada por árbores centenarias, e non tan centenarias, que están rebentando coa forza da primavera e sempre acompañados polo rumor das augas do río, o que fai que a baixada sexa unha ledicia. Chegamos á hora de comer á área recreativa dispondo de mesas, bar, aseos e lugares e tempo para a sesta.
Xa pola tarde chegamos a Cambados, conxunto histórico-artístico que paga a pena visitar (aquí disque tamén hai albariño). Comezamos a visita polo mirador da Pastora e continuamos pola igrexa de Santa Mariña, templo gótico de finais do século XV, construído sobre unha ermida románica. É un edificio dunha nave dividida por varios arcos transversais e con capelas laterais. Alí hai un bonito camposanto. Logo baixamos ata a torre de san Saturniño, na illa de Figueira, que fora construída para defenderse dos ataques vikingos.
Rematamos cun bonito paseo marítimo e unha “garimba” ou albariño porque a esas horas ía unha calor...!
Na viaxe de volta algúns viñeron facendo empanadillas que ofreceron á chegada a Matamá, aínda que houbo quen quedou sen elas, verdade Lucho?!.
Algúns queixáronse da dureza da marcha, por favor as queixas á organización (na cara ou aquí nos comentarios). Agardamos as vosas opinións ou suxestións... e tamén a seguinte andaina aínda que sexa tan dura como esta! Ánimo!
Aquí quedan un par de pases de fotos!
