Airoa - A Laxe

 

“Airoa é un lugar da parroquia de A Laxe no concello de Fornelos de Montes, asentada nas abas da serra do Suído. Está atravesada por  varios ríos e regatos, destacando o río Parada e o seu afluente Valdohome, que van deitar as súas augas no río Oitavén.”

Isto é o que escribimos neste blog alá por setembro do 2014 cando fixemos unha ruta que denominamos “Airoa, paraíso natural”. Daquela diriximos os nosos pasos cara ó pico Bidueiros. Hoxe, case dez anos máis tarde volvemos ó “paraíso” pero iremos noutra dirección.

Saímos camiñando desde Airoa e, comezando cunha suave subida chegamos ata o miradoiro da fervenza de Casariños, tamén chamada fervenza de Fonte Uceira. É unha das fervenzas máis bonitas que temos por estas terras. Con xeito baixamos ata o pé dela para poder admirar a súa beleza.

Continuamos camiño subindo por entre as xestas e toxos para chegar a un camiño despexado e atravesando pequenos regatos incluíndo os pasos de pedra da Barranqueira de Uceira, demos coa pasarela do río Valdohome que nos pasou a unha preciosa pradeira (Chan do Porto) onde se atopan os famosos chozos de Casariños.

Deixamos os chozos para a volta e continuamos a subida ata a Pedra de Abalar, unha formación rochosa que anima a tentar descabalgala. Seguimos subindo e demos co Coto dos Ladróns. Son unhas formacións rochosas con oquedades onde se di que se escondían cuatreiros, asaltantes de camiños e a mesmísima Pepa A Loba.  Estas formacións foron aproveitadas tamén como refuxio de gandeiros.

Continuamos subindo na busca do foxo do lobo de Pigarzos onde puidemos observar a trampa formada por dous muros en forma de V que converxen nun vértice cunha profunda estrutura circular de pedra, que é o que se chama propiamente “foxo”, onde ía dar o lobo para poder ser “cazado”.

De alí comezamos o descenso para volver á área de descanso de Chan do Porto onde paramos a comer.

Ó pé desta área de descanso atópase o que chaman “O Curral do Porto”, un asentamento de chozos cos seus respectivos currais, onde se gardaban os gandeiros cos seus rabaños.

Volvemos á pasarela para cruzar o río Valdohome e dirixíndonos cara o oeste facemos unha preciosa baixada que nos levou ata a fervenza de Coto Grande.

Seguimos baixando por un empedrado camiño e atravesando un antigo pontón chegamos ó punto de partida na aldea de Airoa.

Alí agardaba a sorpresa final, xa que o amigo Fernando celebrou con nós o seu tatantos aniversario agasallándonos cunhas rosquillas da confitería Ancla e un rico viño da Ribeira Sacra. Parabéns Fernando!!

Ben satisfeitos co resultado da xornada de hoxe voltamos a Vigo, quedando emprazados para o vindeiro 23 de abril para dar conta da peregrinación anual ó Santuario do Bacalhau

Para ver as fotos fai clic aquí

Se queres coñecer a historia de Pepa a Loba cantada por A Banda da Loba fai clic aquí.

Airoa-A Laxe (Fornelos de Montes)

 

Ruta pola Franqueira e montes da Paranta.

 

Segunda saída do ano e primeira con remate festeiro. Tocaba saída con cocido e decidimos achegarnos ata o santuario da Franqueira, no concello da Cañiza, para facer unha pequena pero preciosa ruta e rematar na tapería Eido do Monte no barrio de Cebreiro, onde demos boa conta dun exquisito e abundante cocido.

Comezamos a andar ó pé da parroquia da Nosa Señora da Franqueira, unha igrexa do século XIII con portada gótica con reminiscencias románicas. De aí comezamos unha prolongada subida, pasando polo Curro da Paradanta, ata chegar ó Alto do Chan do Rei, xusto no medio do parque eólico inzado de grandes aeroxeradores.

Dende estes montes da Paradanta nos días limpos pódese ver a Ría de Vigo, as vilas de Ponteareas, A Cañiza,...a Serra do Galiñeiro e mais a do Galleiro. Tamén albiscamos a Serra do Xeres. Hoxe puidemos gozar destas vistas a medias, ás veces si e outras atopamos algunha brétema que nos impediu ver por completo esas paisaxes.

A continuación chegamos ata o Coto da Vella – Chan do Marco a 935 m de altitude. Detrás está a cova onde se atopa a imaxe da Virxe da Franqueira onde di a tradición que no século VII se ocultou a imaxe no monte, polos perigos dos Sarracenos, e posteriormente unha veciña do lugar apacentando o gando atopouna.

Seguimos a ruta pasando polos miradoiros e chegamos ata o Neveiro dos Frades, unha construción do século XVI-XVII onde se acumulaba a neve para logo ser transportada con fins terapéuticos, de refrixeración e de conservación de alimentos.

De aí continuamos ata a Cruz da Paradanta onde remata o Viacrucis que nós fixemos ó revés. Unha baixada en zigzag de case dous quilómetros para chegar a un camiño que nos levou ata o punto de partida.

Con moita ilusión e algo de fame, chegamos ó restaurante e con “grande esforzo” fomos picando un anaco de fociño, outro de costela, un máis de chourizo...e unhas verzas que estaban boísimas. Un cocido completiño e moi saboroso, no punto de desalgado e cocción correcto. Segundo algunhas opinións, un dos mellores cocidos que levamos comido, aparte do da casa de cadaquén. ´

E como é preceptivo, logo chegou a festa cos Soutiños ó completo, incluída a nova tamborileira. Un bo rato de baile e canto para rematar un día precioso, aínda que un pouco fresco.

Quedamos xa convocados para o vindeiro 12 de marzo e a seguir camiñando.

Para ver as fotos fai clic aquí.