Por fin chegou o día de asistir ó
Santuario do Bacalhao e que mellor maneira de honralo que saír...do
propio santuario. Así que alá nos fomos, co autobús máis cheo que
nunca, ata Castro Laboreiro. O día, como sempre fai a
“orjanisasión”, estaba pedido; prometía un precioso día de
sol, limpo e sen demasiada calor. Comezamos a pateada (se se pode
chamar así) sobre as dez da mañá desde a porta do restaurante
Miracastro. Collemos dirección a Rodeiro por unhas pistas fáciles e
agradables de andar con preciosas vistas cara a serra. Pasamos por
Picotim, pola capela da senhora de Monserrate,
Travessa-Coriscadas-Falagueiras-Adofreire-Senhora dos Remedios e
Rodeiro. Aí paramos a tomar o bocata das “onse” pasadas as onse,
aínda que o noso guía di que “as onse son as onse”. Despois
continuamos pola ponte de Rodeiro, a costa da Cabrita... boeeeno
costa, costa é un dicir. Moitos queixábanse de que na serra da
Peneda a orjanisasión non nos metese por unha costa. Creo que están
botados a perder porque isto non se parece a unha andaina para o
Souto do Vello. Bonita si, hai que recoñecelo, pero de dificultade
menos que baixa, case non facemos gana de comer o bacalhao. Pasada a
costa da Cabrita pasamos por Formarigo, Portela e chegamos á altura
do cemiterio de Castro Laboreiro. De alí collemos pola ponte de
Castro para subir ao castelo. Feitas as fotos de equipo dende ese
mirador natural fomos baixando ata o noso santuario. Como non podía
ser menos, non defraudou o menú. Os da mesa 17 dicían que nunca
comeran un
