Antes de comezar, quero agradecer a Fernando
Cerqueira que me acompañase durante practicamente todo o percorrido e sobre
todo polos ánimos que me transmitiu nos últimos kilómetros. Aínda que puido
tirar diante miña para acadar un mellor tempo, decidiu acompañarme para
chegarmos xuntos á meta despois de 21 horas e 36 minutos de camiñada.
(Foto “Concello de Rianxo”)
Como sabedes, Fernando é moi apreciado pola
familia dos sendeiristas de andainas de 50 kilómetros e este aprecio amósase
cando chega a un avituallamento, cando pasa por outros sendeiristas e mesmo no
recibimento en meta. E non é para menos...Fernando é todo un veterano das
andainas! Grazas Fernando!.
(Foto “La Voz de Galicia”- Marcos Creo)
A edición deste ano da ultrandaina de 100 km
organizada polos International Trekkers Barbanza-Sar foi, sen lugar a dúbidas,
a máis dura das tres nas que participei. Se ben é certo que non a levaba moi
preparada (máis ben nada!), os meus problemas acentuáronse nos últimos 14 km pois
foron para min unha verdadeira odisea. Seis kilómetros de subida infernal ata os
500 metros de altura na Serra do Barbanza e despois unha baixada moi técnica
durante case dous kilómetros ata chegar á beira do río Pedras, resultaron a
“guinda” desta edición. Moi pensado para os corredores de “ultratrails”, o
deseño deste último treito ata chegar á meta foi un pesadelo no que os metros
contábanse un a un e a cabeza non dictaba outra cousa máis que a necesidade de abandoar.
Ata aquí leveino relativamente ben ainda que a
noite foi bastante dura por mor do vento do norte que zoou durante toda a madrugada
e que nos deu de cara durante practicamente todo o trazado. Nalgún momento as
rachas foron tan fortes que provocaban a desestabilización dos nosos pasos. Hai
que pensar que a noite pasámola en plena Serra do Barbanza a unha altura media
de 500 metros. A temperatura mínima baixou ata rondar os 13ºC pero a sensación
térmica era moito máis baixa debido ao vento. Cheguei a pasar frío!!
Un pequeno problema no xeonllo esquerdo debido
a un traspés fíxome parar máis da conta no avituallamento da cea, no kilómetro
46, onde tiven que cambiar de calzado, equiparme con algo máis de roupa e
tomarme un café ben quente e, como non, meterme un “chute” de ibuprofeno para a
dor. O descanso e máis as “drogas” mencionadas surtiron efecto e puiden aumentar
o ritmo para recuperar os aproximadamente vinte e cinco minutos que Fernando me
levaba de vantaxe. Pasei polo casco vello de Noia ben entrada a madrugada e
cheguei ao avituallamento guiado por un ciclista da organización. Estaba xa no
kilómetro 53. O seguinte control foi nas Minas de San Fins (Lousame) un lugar
que, como o seu propio nome indica, foi un punto de extracción de mineral de
estaño e wolframio. Por alí pasei ás 5 e media da mañá. Foi en Ourille, no
kilómetro 72,6 cando puiden alcanzar de novo ao compañeiro Fernando que se
atopaba no avituallamento deste punto tomando o almorzo pois o día acababa de
comezar, eran as 7 e cuarto da mañá. A partires de aquí, como comentei ao
principio desta crónica, comezaría o meu calvario. Se ata este momento a miña
velocidade media foi duns 5 km/hora, o último treito cheguei a facer tan só 3
km/hora o cal condicionou de maneira importante o tempo final de chegada a meta.
O cansazo, algúns problemas nas plantas dos pés e tamén varias rozaduras,
fixeron de min un pandeiro!!
No avituallamento do kilómetro 92 queixeime á
organización sobre o deseño do trazado. Seguramente froito do "calentón" do
momento, comenteilles que comigo non contasen para a vindeira edición. A verdade
é que chegados a este punto a cabeza tería que ser a principal aliada para
continuar pero as dores eran tales que as emocións negativas foron as predominantes.
Ao final, o meu GPS marcou 103 km que, a falta
de facer algún filtrado dos puntos gravados polo aparello, é un aumento
importante na distancia percorrida, sobre todo porque supón en torno a 30-60
minutos a maiores dependendo da velocidade á que vaias. Iso sumado aos 3.600
metros de desnivel positivo (subidas) e outros tantos de desnivel negativo
(baixadas) fixeron da proba deste ano unha verdadeira tolería!!
Non sei que farei o vindeiro ano pero moi
probablemente non participarei. Cando menos se as condicións son as mesmas que
as deste ano. O esforzo dunha proba deste tipo é tan grande que ben merece unha
reflexión previa. A ver...
En todo caso, o gran traballo feito pola
organización desta “ultraandaina” é indiscutible. O mellor de todo: o xantar de
confraternización. Vaia o agradecemento tamén para elas/eles.
No hay comentarios:
Publicar un comentario