Bo Nadal e Feliz Aninovo

Xa que non houbo fin do mundo, a ver se entre todos e todas o podemos facer un pouco mellor. O Souto do Vello desexa que pasedes unhas boas festas a pesar de todo...

Treixadura e Malvela transmítennos un pouco de espírito de Nadal. Facédenos o favor de ser felices!

Unha saída pasada por auga

O pasado domingo, 16 de decembro, pretendiamos facer a ruta dende a Xestosa (Covelo) ata Quins (Melón) pero as condicións meteorolóxicas xogáronnos unha mala pasada e non se puido completar o itinerario previsto. Menos mal que o remate foi moi bo e puidemos secarnos e quentarnos na casa da nai de Antonio que se portou de marabilla (coma sempre). Ata degustamos un exquisito caldo e unhas botellas de tinto que amablemente nos ofreceu Charo, a veciña, e que serviron para "arreghlar" os corpos.

A orghanisasión mandounos un comunicado indicando que a crónica queda para cando fagamos a ruta de verdade (xa está programada para vindeiras datas).

A Xestosa (Covelo) - Quins (Melón)

Leiro - Pena Corneira

O pasado domingo, 11 de novembro, día de San Martiño, parece que non cabía outra posibilidade que visitar a provincia de Ourense. Unha das comarcas máis representativas da provincia é O Ribeiro, así que a organización acertou de cheo ao levarnos ata Leiro e dende alí subir ata o Monumento Natural de Pena Corneira. Saímos dende a praza de Leiro, onde estaban a preparar unha exposición de cogomelos, e collemos a senda en dirección a Pazos de Arenteiro cunha pequena subida polo Camiño Real. Á hora do bocata estabamos en Paredes. Alí paramos ao redor dalgúns dos 30 hórreos que hai nesa área etnográfica que conta tamén con varios muíños. Continuamos camiño ata chegar ao pé de Pena Corneira. Dende logo non é milagre que declarasen a zona Monumento Natural vendo eses penedos graníticos que mesmo parecen colocados adrede e algúns dá a impresión de que poden caer en calquera momento. Despois de contemplar a paisaxe que se nos ofrece dende a base da pena, comezamos a baixada con idea de comer en Berán. De camiño pasamos por Orega e outros núcleos de poboación con restos de edificacións que demostran a importancia que deberon ter no seu tempo. Comemos ao pé da bonita igrexa de Berán e puidemos degustar un exquisito viño do Ribeiro e, segundo din eles, o mellor licor café do mundo. Despois do xantar e xa todos máis “contentos” pasamos por Vieite e chegamos ao paseo polo Avia. Cruzamos polo Salgueiral, que como o nome indica é un precioso lugar poboado de salgueiros e chopos. Nesta época do ano é un espectáculo pasear por alí. Logo cruzamos a ponte colgante para volver ao centro de Leiro onde nos esperaba o autobús. Foi unha andaina preciosa, onde algúns non perderon o tempo e aproveitaron para encher a cesta de “Carapuchiña” de cogomelos que atopamos polo sendeiro. Non só a cesta, senón que encheron varias gorras… Hai que ver!

Leiro - Pena Corneira

Fisterra - Muxía - O Pindo

A segunda saída de fin de semana do Souto do Vello foi cara á costa. A primeira fora polo interior. Podiamos chamarlle a ruta das pedras, xa que pasamos por algunhas das máis importantes da Costa da Morte, onde se practicaba algún tipo de culto pagán. Estas figuran nas lendas sobre o monte Pindo, o monte de San Guillerme en Fisterra e as pedras de Muxía. O sábado 27 de outubro ás 7 da mañá, o autobús conducido por Rubén Darío puxo rumbo a Fisterra. Quedaba por facer o remate do Camiño de Santiago, a etapa de Fisterra a Muxía. Había que chegar ata o santuario da Virxe da Barca, onde segundo di a tradición, chegou a Virxe nun barco de pedra para animar ao apóstolo Santiago na súa prédica por estas terras. Aproximadamente 35 km separan estas dúas bonitas localidades da Costa da Morte. Partindo do faro, e despois de facer a foto de grupo, comezamos a andar e pasamos polo monte de San Guillerme onde está a famosa cama de pedra con propiedades fertilizantes. Creo que ninguén se quixo deitar, será pola crise? O camiño vai entre aldeas, campos de cultivo, bosques e por veces, á beira do mar. Xa chegando a Muxía hai que pasar polo alto das Aferroas, con boas vistas, e pola praia de Lourido. Xa en Muxía, a maioría diríxese ata o santuario da Virxe da Barca para tentar pasar a pedra dos cadrís e contemplar a preciosa paisaxe. Volta ao autobús para ir ata Cee onde espera a ducha, cea (por certo moi boa) e a descansar. Menos mal que había unha hora máis. O domingo ás 8 (pola nova) xa estaban todos os andaríns no restaurante para dar boa conta dun suculento almorzo. A continuación o autobús trasladounos ata a localidade de Pindo, no municipio de Carnota. Este é o inicio da ruta que nos levará ata o alto do monte Pindo, o Olimpo celta. Saíndo dende a igrexa parroquial, vaise por un camiño ao pé dun regato acompañado de piñeiros (algúns queimados), loureiros... Máis arriba desaparece a vexetación e aparecen as pedras que sorprenden polas súas formas fantásticas. Pásase por uns restos que din que foron dun castelo (de San Xurxo), por unha zona chá (chan das Lamas), polo Outeiro do Narís... ata chegar ao val de San Lourenzo, onde houbo unha explotación mineira. Facemos a foto diante da pena denominada O Guerreiro e continuamos ata chegar ao alto da Moa. Este é un mirador marabilloso desde onde se pode contemplar a praia de Carnota, o cabo Fisterra, a ría de Corcubión, as illas Lobeiras, e ao pé as vilas de Pindo e Ézaro. Comezamos o descenso cara a parroquia de Fieiro para chegar ao mirador do depósito de auga. Despois de xantar fixemos o pronunciado descenso ata chegar á desembocadura do Xallas e gozar co fermosa fervenza, coñecida como a fervenza de Ézaro. Despois dunha refrescante cervexa nas cafeterías de Pindo, volta a casa co baúl cheo de vistas e as cámaras ateigadas de bonitas fotos. Xa agardamos pola próxima saída.

Próxima saída: Fisterra-Muxía, O Pindo-Ézaro

 
  Importante: É necesario levar a comida para o sábado. A cea do sábado e o almorzo do domingo farémola no hotel. Tamén podemos encargar no hotel os bocatas para o domingo. Tomaremos nota no autobús.

Chandrexa de Queixa (O monte Seixo e o bidueiral de Montederramo)

Despois da celebración do 10º aniversario coa fabulosa cea-baile no Moisés, o Souto do Vello comeza a 11ª tempada de andainas, e faino con forza. Nada menos que a fin de semana do 22 e 23 de setembro en Chandrexa de Queixa para subir ao Seixo e mais percorrer o bidueiral de Montederramo. Este grupo tiña un traballo pendente dende xuño de 2004 por culpa dunhas balas que querían acabar cos xabarís da zona. Así que o amigo Garrido, que non lle gusta deixar as cousas a medias, propuxo repetir itinerario pero para rematalo, e así foi. O sábado ás 7 da mañá arrincaba o autobús dende Matamá para chegar sobre as 9,30 a casa Gerardo en Chandrexa de Queixa. Alí agardaba o amigo Gerardo para servir uns cafeliños ben quentes que darían o pulo necesario para comezar a subida ao monte Seixo. 800 m de desnivel positivo para acadar o cume a 1710 m de altitude. Foi unha subida continuada co grupo moi animado, demostrando que no verán practicaran algo. A paisaxe de montaña é preciosa e o día era perfecto para camiñar. A foto no cume foi un pouco ventada. A comida fíxose na aba do monte sentados ao sol sobre un campo de carrascos cheos de pulgas inofensivas. Aínda que máis de un pasou todo o tempo preocupado que non lle pasasen a zonas íntimas. A baixada foi máis prolongada e demostrou que había pouco fondo entre os andaríns. Era a primeira saída da tempada e algúns non fixeran ben os deberes no verán. Por fin chegamos a Chandrexa ben alimentados polas riquísimas moras do camiño. Xa na casa Gerardo, os andaríns foron distribuídos por grupos nas habitacións. Logo da ducha reparadora e da correspondente garimba, prepáranse para a cea (unha cea lixeira como acostuma o amigo Gerardo; non hai máis que ver as fotos do menú). Ó remate da cea, Garrido ofrece unha preciosa charla, que pode ser un adianto da que vai dar moi pronto en Matamá. Lembranzas, emocións contidas, aplausos...boa compaña. A continuación hora de baile, cantigas, algunha serenata e a durmir... quen puido ou a quen deixaron. O domingo, foi domingo de outono...vento e chuvia, que non nos impediron entrar no autobús despois do espléndido almorzo e acopio de bocatas para o xantar. Vendo como estaba o día, a organización tivo que deliberar e ao final decantáronse por continuar coa programación e levaron o grupo polo bidueiral de Montederramo. Trátase do bosque de bidueiros máis meridional de Europa, declarado LIC (Lugar de Importancia Comunitaria) e en trámites para ser declarado Parque Natural. “Fragas caducifolias con especies autóctonas en zona de media montaña. É un dos bosques de bidueiro mellor conservados de Galicia, ademais de ter unha boa representación doutras especies arbóreas, con importancia fitoxeográfica por ser un dos exemplos de vexetación eurosiberiana máis meridionais de Galicia. A altitude do espazo varía entre os 959 m e os 1.600 m s.n.m., cunha altitude media de 1.310 m s.n.m. O estado de conservación deste LIC é bo. A área pertence á rexión eurosiberiana, provincia atlántica-europea e subprovincia cántabro-atlántica, adscribíndose ao sector galaico-portugués” Ata parece que vimos o sacauntos. Entre vento, chuvia, moras, arándanos...chegamos a Montederramo para comer o bocata no claustro do mosteiro. Entre esas pedras recuperáronse as forzas, e co cafeciño quente botouse fóra o frío e a humidade acumulada. Volta a casa, coma sempre con algo de cansazo pero ledos, despois de compartir unhas bonitas xornadas de montaña. Dende aquí queremos agradecer a Garrido e mais a Concha a súa disposición para acompañar ao Souto do Vello sempre que o precisa. De feito xa está preparando a seguinte saída.

XI tempada - Chandrexa de Queixa

Gran cea-baile 10º aniversario

De marcha polo Morrazo

Os do Souto do Vello foron de “marcha” para celebrar o 10º aniversario. O pasado 28 de xullo, xuntáronse un feixe deles ás dez e media da noite no porto de Vigo para coller o último barco para Cangas. Ao chegar foron repoñer forzas (cafelitos, chopitos…) para comezar o que sería unha longa noite… pero non de pedra, máis ben de area. Ás 11 e media todos e todas preparados coas lanternas na cabeza (algunha co farol pendurando) comezaron a marcha en dirección a Cabo Home. Despois de pasar pola fábrica de Massó, a ruta segue polas praias de Liméns, Nerga, Barra, Melide… por citar as máis importantes. A lúa, case chea, reflectíase no mar creando unha estampa marabillosa co fondo da costa de Vigo iluminada artificialmente. Pouco a pouco a serpe de lanternas ía avanzando. Ás tres da mañá estaba agardando Ángel (ao que lle debemos dar as grazas por servir de acompañante toda a noite) cunha caixa de cervexas, bebidas fresquiñas e mais un biscoito exquisito que caeu de marabilla. Despois do refrixerio continuou a marcha polos faros de Cabo Home e collemos dirección ao monte Facho. Ali arriba hai unha pequena torre do século XVII, que foi construída con restos de aras romanas (altares de sacrificios dedicados ao deus Bero Breus), o que fai pensar que debeu ser un importante santuario romano. Tamén se cre que foi unha torre de vixilancia para avisar dos ataques dos piratas turcos. O que pasa é que non houbo quen avisara do ataque dos piratas do Souto do Vello, menos mal que son piratas pacíficos e o único que van roubar son as vistas, que se adiviñaban marabillosas sobre as Cíes, Ons e as rías de Vigo e Pontevedra. Como estaba unha noite clara e estrelada, aproveitaron as explicacións do seu astrónomo de cabeceira para localizar as principais constelacións. Creo que xa todos e todas teñen claro onde está o norte!?

Xa tocaba dar volta e volver ao punto de partida en busca do amencer, que coincidiu coa chegada á praia de Liméns sobre as 8 da mañá. A partir de aquí o grupo dividiuse en dous, uns decidiron continuar ata Cangas para coller o barco de volta a Vigo e outros decidiron quedar a pasar o día na praia con baños e xogos pola area, sen que se notase para nada a noite de “marcha”. 

Pica na imaxe para ver máis fotos.

Ruta noctura (O Morrazo)

A ruta da liberdade. “Tras os pasos do río Barbeira” A Lama

Hai un refrán moi español que di “Hasta el 40 de mayo no te quites el sayo”, e que razón ten. Os do Souto do vello non puidemos quitar o “sayo” de plástico para facer a “ruta da Liberdade” polo río Barbeira, no concello da Lama.
Tamén lle chaman “Tras os pasos do río Barbeira”.
Pois alá fomos o domingo 10 de xuño (ou era decembro?), para pechar a tempada do 10º aniversario. A verdade é que a ruta éche ben bonita, aínda que stivese un pouco deslucida polo mal tempo que tivemos.
Comezamos no bar Verdugo, e na mesma saída xa puidemos apreciar a exposición de espantallos. Houbo máis de un que pensaban que algúns deles eran de verdade, só lles faltaba falar.
A partir de aí fomos seguindo a ruta marcada a carón do río Verdugo ata chegar a aldea de Peso. Logo continuamos polo río Barbeira ata a aldea de Barbeira. Pasamos por varias pontes e muíños en non moi bo estado, un peto de ánimas, algunhas ermidas e cruceiros. Logo subimos ata a serra do Cando. Se chega a facer sol seguro que suabamos algo, xa que hai pouca sombra. Continuamos o descenso para pasar pola aldeíña de Covelo. Esta é unha poboación moi curiosa, con edificacións de pedra ben organizadas, e ata un canizo con gaiteiro. Continuamos a baixada pasando por A Vincurada para enfilar de novo cara o punto de partida, no bar Verdugo. Despois de cambiar a roupa mollada fomos comer á Lama, xa que nos deixaron utilizar o local da Comunidade de Montes, e alí puidemos comer ao abrigo e ata contamos cun palco para que Os Soutiños nos amenizaran a sobremesa. Foi un remate fantástico que compartimos con Nadal e a selección española de fútbol.
Ben, non se pode dicir que fose o remate de tempada xa que queda pendente a andaina nocturna do mes de xullo (se o tempo o permite).

barbeira12 - presentacion imagenes

Ruta "Tras os pasos do río Barbeira" (A Lama)

Se queres ver fotos desta ruta clica aquí

Ruta da AQA e dos Carranos

A penúltima ruta deste 10º aniversario do Souto do Vello levounos ata o concello de Covelo para realizar uns tramos incluídos dentro da Rede Natura 2000, que son espazos naturais con gran valor ecolóxico creados pola Unión Europea para a súa conservación.
Comezamos na praia fluvial de Maceira para camiñar a carón do río Tea e gozar da paisaxe que nos ofrece, tanto natural como patrimonial, pontes, muíños, presas, fontes… A ruta tamén nos leva por varios núcleos de vivendas como Redondo e Barciademera onde visitamos o conxunto Abacial de San Martiño coa súa igrexa e a casa rectoral de estilo barroco na que chama a atención a súa espléndida fachada na que destacan unhas figuras precolombinas.
Baixamos cara ao río Tea, que atravesamos polos pasos de Lourido e, xa na outra beira, ascendemos por unha corredoira ata a aldea de Lourido, onde vemos a ermida da Nosa Señora da Escravitude. Continuamos atravesando carballeiras e soutos ata chegar de novo á praia de Maceira onde paramos a xantar.
Pola tarde fixemos o tramo dos Carranos. Comeza dende a reitoral de Fofe desde onde se contempla un precioso val. A partir de aí baixamos e camiñamos atravesando bosques caducifolios e acompañamos sempre a un río cunhas augas cristalinas que animaban a probalas. Na metade do camiño atópase un antigo aserradoiro (data do ano 1922) moi ben restaurado. Despois de asistir a unha demostración do seu funcionamento, continuamos camiño volvendo de novo ó punto de partida.
Antes de subir ó autobús puidemos degustar unhas riquísimas rosquillas da confitería Ancla.

O Souto do Vello pola protección do Galiñeiro

Unha boa representación dos andaríns do Souto do Vello asistiron á III andaina pola protección da serra do Galiñeiro. 

Deste xeito sumámonos a toda a xente que se deu cita na Pasaxe, en Vincios, para comezar unha ruta moi bonita remontando o río Zamáns, visitando o muíño de maquía coa fermosa abeleda que o rodea, pasando polo encoro de Zamáns, subindo logo polo río de Vilaza rodeando a canteira e chegando á Fervenza, seguindo logo cara o parque forestal de Vincios onde rematou a andaina. Despois dun agradable refrixerio asistimos á lectura do manifesto a cargo do escritor Manuel Rivas, actuación do cantautor Tino Vaz, recital de poemas, cantareiras e Leo e Arremecaghona...

Ruta da AQA e dos Carranos (Covelo)

Domingo 13 de maio: III Andaina pola protección da Serra do Galiñeiro

A orghanisasión do Souto do Vello anima a todos e a todas a participar na III Andaina Pola Protección da Serra do Galiñeiro. Nesta ocasión terá un novo percorrido chamado a Ruta da Auga. Ao final do percorrido haberá xantar popular, lectura do manifesto a cargo do escritor Manuel Rivas, lectura de poemas e actuacións musicais.

 Para máis información pinchar aquí.

Cambio de data próxima saída

A saída que estaba prevista para o vindeiro domingo 13 de maio cambiouse para o seguinte domingo, 20 de maio. O motivo é que está convocada a III ANDAINA POLA PROTECCIÓN DA SERRA DO GALIÑEIRO para ese domingo 13.
Daremos máis información en próximas entradas.

 

Viaxe a “La Palma” - Semana do 1 ao 8 de abril de 2012

Que tal..? 

 Estupendo, marabilloso, fíxoseme curto, a mellor de todas as saídas do Souto do Vello, pasoume moi rápido, que ben o pasei!, eu quedaba máis, impresionante, sen palabras...

Isto é o que se escoitaba cando tocaba coller o avión de volta en La Palma o domingo 8 de abril despois de pasar unha semana polos sendeiros desta preciosa illa.

Antes de nada, o que subscribe (e supoño que os demais tamén) quere deixar constancia do seu agradecemento aos organizadores, incluíndo, como non, a Alicia, Telmo, Isa e Bacelos, que pasaron o traballo para que nós puideramos gozar destas marabillosas vacacións. Tamén agradecer o traballo de Jose, o condutor da guagua, que fixo de excelente guía, ademais dun gran profesional do volante.

Os 29 aventureiros chegamos a La Palma o domingo día 1 de abril e dedicamos a tarde a familiarizarnos coa zona onde estaban os apartamentos (Los Cancajos). Xa se notaba un certo formiguiño e ganas de empezar a andar, algúns non agardaron ao día seguinte, outros foron probar a temperatura da auga do mar.

O luns fixemos a primeira das xornadas, houbo que cambiar de ruta polo mal tempo que había na que estaba prevista. Fixemos a ruta dos volcáns, desde “El refugio de El Pilar” ata “Los Canarios” en Fuencaliente. Impresionante paisaxe subindo e baixando polos distintos volcáns (Hoyo Negro, La Deseada – 1932 m., El Martín...) cara o sur da illa. Pasamos por bosques de piñeiros canarios, por certo queimados por fóra pero vivos por dentro, cráteres que semellaban a boca do inferno, o chan con distintas cores e texturas e en todo momento acompañados por unha brétema que ía e viña sen parar dándolle un aspecto fantasmagórico en certos momentos do día. Rematamos a ruta no bar Parada, en Los Canarios, atendido por unha moza de Santa Uxía de Riveira que nos ofreceu unha Dorada e uns “almendrados” que axudaron a repoñer forzas.

Ao chegar aos apartamentos, algúns e algunhas valentes probaron a piscina para relaxar os músculos.

O martes tocou unha ruta espectacular, emocionante e divertida; “Nacientes de Marcos y Cordero – Los Tiles”. É un percorrido onde a auga é a protagonista xunto cos bosques de laurisilva procedentes da era terciaria.

Para chegar ata o punto de partida foi necesaria unha “guagua” especial, xa que a subida por unha pista forestal é de coidado. Foi moi divertido. Chegados ao punto de partida, preparámonos cos chuvasqueiros e lanternas, xa que houbo que pasar por uns túneles polos que se filtraba auga, sobre todo no túnel nº 12. Emocionante. A paisaxe que se ve entre túnel e túnel presenta impresionantes ladeiras do barranco cunha vexetación exuberante. Ao saír do túnel 12 aparece o primeiro nacente, o de Marcos. É unha visión espectacular o ver nacer a auga entre as rochas. Subindo un pouco máis estaba o nacente de Cordero e desde aí comeza o descenso polo Barranco da Auga con grandes penedos e fentas enormes. Chegamos ata o bosque de laurisilvas con exemplares fascinantes. Tivemos tempo de subir ata o miradoiro de “El espigón atravesado” non apto para persoas con vertixe. Non se pode describir con palabras as sensacións que provocan as vistas dende aí arriba. Xa nos metemos de cheo no “Bosque de los Tiles”, reserva da biosfera, onde hai lugares que non entra o sol. De volta para os apartamentos, o noso chofer-guía fixo unha parada nunha plantación de plátanos para darnos unha verdadeira conferencia sobre esta planta tan importante na illa. Logo visita ao miradoiro de San Bartolo con vistas espectaculares sobre os plataneiros. Aínda tivemos tempo de visitar unha típica casa canaria moi ben montada.

O mércores foi unha xornada mixta cunha pequena ruta e excursión guiada pola metade sur da illa. A primeira parada foi no centro de interpretación de la Caldera de Taburiente, o lugar máis emblemático da illa da Palma e que foi declarado parque nacional no ano 1954. Alí puidemos ver un vídeo onde explicaba a formación da illa en xeral e da Caldeira en particular.

Esta Caldeira é unha das maiores do mundo. Ten un diámetro de oito km, cunhas paredes de máis de mil metros de desnivel. Aquí ten o punto máis elevado a illa con 2426 m de altura, onde está o observatorio de “El Roque de los Muchachos”.

Trasladámonos ao parque nacional para facer unha pequena ruta circular pasando polo miradoiro de “La Cumbrecita”.

Baixamos en guagua ata a vila de El Paso. Visitamos o museo da seda que resultou moi interesante. Logo continuamos ata Tazacorte para xantar. Despois do xantar e sen posibilidade de sesta comezamos unha interesante excursión con parada en Las Manchas para ver a preciosa praza de La Glorieta, realizada por un arquitecto local imitando en certo xeito a Gaudí. Alí fixemos centos de fotografías e continuamos ruta contemplando as distintas formacións resultado das erupcións volcánicas e atendendo as interesantísimas explicacións de Jose, o noso guía particular. Chegamos ata o faro de Fuencaliente, a punta máis ao sur da illa, onde hai unha salina. Visitamos as instalacións vendo todo o proceso da formación do sal, e como non, mercamos sal de La Palma. Voltamos aos apartamentos máis cansos que se foramos de andaina, pero moi satisfeitos e agradecidos.

O xoves volvemos retomar as andainas coa que estaba programada para o martes, Pico de la Nieve – Roque de los Muchachos. Foi unha ruta onde se vai cresteando, subindo e baixando e con vistas ao parque da Caldera cos seus roques e barrancos. Mágoa que a brétema non nos deixou gozar destas vistas, pero si gozamos do camiño. Comezamos no Pico de la Nieve a 2239 m de altitude. Pasamos polo pico de Piedrallana, 2321 m. Tomamos o bocata camiño do Pico de la Cruz a 2351 m. Seguimos sendeiro pasando polos distintos barrancos que dan ao interior da Caldera; barranco del Diablo, barranco de Gallegos e miradoiro de La Degollada de los Franceses. Chama a atención a variedade de cores que presenta o chan: vermello, amarelo, marrón... Continuamos ata atravesar a parede de Roberto (vaia traballo que debeu pasar Roberto para facer esta parede); en realidade trátase dun dique natural que é moi famoso no parque. Despois de xantar acometemos a subida ata o cume da illa, “El Roque de los Muchachos” a 2426 m. Xa desde o autobús recibimos atentos as explicacións de Jose sobre todos os observatorios que hai espallados pola zona. De volta para os apartamentos pasamos polo barranco de Garome, unhas vistas espectaculares. Paramos no miradoiro de El Time con impresionantes vistas sobre Los Llanos de Aridane, Tazacorte e a desembocadura dea Caldera de Taburiente. Logo dun refrixerio cruzamos o “túnel do tempo” para pasar ao leste da illa. É curiosísimo como cambia o clima dun lado a outro do túnel. Subimos ao miradoiro de Santa Concepción desde onde se divisaba Santa Cruz e varias localidades cercanas na Breña Baja. Vistas espectaculares.

O venres fixemos a última ruta da semana, miradoiro de Los Brezitos – Barranco de las Angustias. A subida en microguagua 4x4 por estrada superestreita e chea de curvas deixando os precipicios a dereita ou esquerda foi cando menos emocionante. As paisaxes e as vistas espectaculares coma os outros días pagaron a pena. A partir do miradoiro fixemos unha suave baixada por entre os piñeiros e pasando por varios barrancos (del Ciempiés, de las Cañeras, de las Traves...), polo miradoiro del Lomo de Tagasaste... ata chegar á zona de acampada do barranco das Angustias. Aquí decidimos subir ata a cascada de la Fondada, unha subida que nos fixo suar de verdade. Arriba a espectacularidade da fervenza animounos novamente. De volta, xuntámonos cos que quedaran abaixo e iniciamos a baixada polo barranco das Angustias, que realmente fai honor ao seu nome.

Trátase dun descenso abrupto e complicado porque non hai sendeiro, hai que ir polo medio das pedras e cruzando constantemente o “regato” (cando leva auga debe ser espectacular). Con todo é unha “pasada”, xa que para calquera lado que dirixiras a vista sempre atopabas algo espectacular, incluíndo o roque de Idafe, que moitaaaaas se empeñaron en atopar parecido non sei a qué.

Aquí demos por concluídas as rutas (por esta vez) e volvemos aos apartamentos.

Non debemos esquecer que todos os días pola noite había ganas de festa e as caipirinhas, mojitos e ronçitos do Alavasca facían milagres. Que ben o pasamos!

O sábado foi día libre para coñecer a capital, visita ao museo, ao mercado, degustación de zume de cana de azucre e compras varias. Pola noite cea de grupo degustando os peixes da zona acompañados polo xa noso amigo Jose e os que viaxaran con nós dende Vigo.

Xa o domingo últimos baños na praia e na piscina, recollida de maletas e para o aeroporto. Como diciamos ao principio as opinións eran todas parecidas. O que máis e o que menos quería quedar unha semaniña máis.

A preparar a seguinte!

De momento deixamos este aperitivo de fotos. O menú completo estase a preparar, e como bos cociñeiros facémolo a lume lento. Non desesperar!

Aquí vai o primeiro prato

la palma1 - diapositivas

Este é o segundo...

la palma2 - foto montaje

Vai outro prato

la palma3 - presentacion imagenes

E outro máis

la palma4 - presentacion imagenes

E rematamos... Non queriades fotos?

la palma5 - presentacion imagenes

La Palma - Paraíso para camiñar e para o xantar...

Xa falta menos para a visita do Souto do Vello a La Palma. Aquí tedes o enlace para o himno dos sendeiristas de La Palma do grupo El Trio Zapatista e que será a banda sonora da nosa estancia na illa. Todos a aprenderse a letra!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=1TmQmUWaVds

Para máis información sobre "La Isla Bonita" deixámosvos o seguinte enlace:

http://www.senderosdelapalma.com/

--
Telmo

O Souto do Vello viaxa a Palma

O Souto do Vello celebra o seu 10º aniversario cunha saída á "illa bonita", á illa de La Palma.
Do 1 ao 8 de abril unha chea de aventureiros gozarán das paisaxes e andainas desa bonita illa canaria. Aquí deixamos o programa a realizar neses días.

Open publication - Free publishing - More palma

Ruta dos santuarios (Peneda - Gerês)

Esperemos que esta foto de grupo non se volva repetir, porque a verdadeira imaxe debería ter este fondo

O certo é que o domingo 11 de marzo do 2012 ás 7 da mañá estaban os andaríns preparados para subir ao autobús cando tivemos a primeira das incidencias do día. O autobús que perde aghua! coa faltiña que fai nestes tempos! Pero tratándose da ruta dos santuarios, os do Souto do Vello non perdemos a fe e cunha hora e media de atraso conseguir saír de Matamá, iso si, noutro autobús que polo camiño recuperou media hora a costa dalgúns mareos.
Chegamos ao santuario da Peneda onde nos agardaba o resto do grupo para comezar a pateada que nos levaría ata o outro "santuario", o do bacalhau.
Debido ao atraso na saída, a organización tivo que improvisar unha nova ruta. Aí nos demostraron que están verdadeiramente preparados e sobre a marcha prepararon unha ruta circular que non desmereceu a que estaba prevista (unha vez máis parabéns para a organización!).

Comezamos a subida por detrás da Peneda ata chegar ao lago, pero xa vistes como estaba...seco!
Seguimos ruta polo alto de Meadinha e demos unha volta pola preciosa serra da Peneda ata chegar de novo ao santuario.
Polo camiño atopámonos cunhas vacas que querían acompañarnos, non sei se saberían algo do do bacalhau.
Despois de refrescarnos e cambiar de indumentaria, collemos o autobús cara a Castro Laboreiro.
No restaurante Miracastro xa nos agardaba o resto do persoal que se apunta ao xantar.
Coma sempre, os amigos do Miracastro non decepcionaron. Coas entradas (sobre todo o presunto) para facer boca, seguido do caldo, o bacalhau con broas e ramatando co año ben preparado, xa o persoal estaba preparado para o que fixese falta. E iso que aínda faltaban as tetiñas castrexas!
Logo dos "cafeses" e "chopitos" chegou a hora da festa rachada amenizada polos "Soutiños" que contaron coa estrea dun novo bombeiro pola ausencia do titular. Vimos tamén a un aprendiz de tamborileiro que non lle quitaba ollo a Manolo.
Despois dunhas cantas pezas volta para Matamá e a preparar a equipaxe para "La Palma".

Open publication - Free publishing - More fotos

Ruta dos santuarios (Peneda-Gerês)

Andaina do Miño - Concello de Cenlle

Na tempada das andainas de río non podía faltar a do pai Miño. Unha das que se podían facer era esta do concello de Cenlle. O domingo 12 de febreiro ás 9 da mañá e coas orellas tapadas polo frío, saíu o autobús de Matamá cheo de xente con ganas de andar.

Chegamos ao balneario de Laias e fumegaban as augas do río Miño. Alí comezamos a andar por un sendeiro moi bonito río arriba ata que nos metemos por un túnel para comezar a subir o monte. As capas de roupa xa ían sobrando. A media subida e coa bonita paisaxe do río ás nosas costas, fixemos unha paradiña para as once (xa o di o xefe, as once son as once e non se pode andar con díxome-díxome nin pataqueiradas).

Antes de chegar a Vilar de rei.por un bonito camiño, atopamos un muíño-casa onde houbo unha discusión sobre a utilidade dunha pedra. Ao chegar o arqueólogo sacounos da dúbida dicindo que primeiro era para lavar a cara e despois aproveitando o buratiño do desaugue, as partes baixas?!

Seguimos a ruta contemplando os espalleres, de onde sae o rico Ribeiro, a unha e outra beira do río. Polo camiño había bastantes érbedos e sobreiras, ademais das moitas e moitas acacias coa flor a punto de rebentar. Andando andando, chegamos a Pena onde fixemos a parada para xantar. Coma lagartos estarricámonos ao sol bocadillo en man (algúns algo máis que bocata). Xa case rematando chegou unha amiga para convidarnos a “visitar” a súa adega. Por certo ben grande e cunhas boas cubas, pero sen viño. Despois de comer fomos baixando en dirección a Laias. Antes pasamos pola capela de Santa Lucía desde onde se contempla unha preciosa paisaxe do Miño. Seguimos un anaco pola estrada nacional e xa nos metemos outra vez ata o balneario onde agardaba o autobús para volver de novo a Matamá con menos frío.

Ruta do Miño (Concello de Cenlle)

Ruta dos miradoiros

Di unha cantiga popular: “San Vicente de Marantes é un santo moi galanteiro, quere que lle fagan a festa o vinte e dous de xaneiro”. O Souto do Vello, que tamén é moi galanteiro, elixiu o vinte e dous de xaneiro para facer a ruta dos miradoiros e comer uns deliciosos callos no furancho MatamáFolc. Esta creo que foi a razón de que houbese tanta participación. Nada menos que 78 andaríns e mais Darko (un precioso e educado can labrador golden retriever). Mellor dito 79 porque temos que contar ao Çé, que case o sacamos da cama ao pasar pola súa casa, e moi contento, incorporouse á marcha. Demos algunhas voltas pasando polo castro de Beirán, polo petróglifo das Millaradas... para comezar a subida ao primeiro dos miradoiros, o monte dos Pozos (vista espectacular), de aí ao monte Alba, cunha subidiña xeitosa (escaleiras incluídas) para chegar a outra vista máis espectacular (o guía fíxonos ver New York). De alí ao Cepudo é un paso, e máis espectáculo! Despois da foto de familia, comezamos a baixada cara á Matamá pasando polos muíños da Aguieira. Desta volta acompañáronnos un grupo de Ribadetea (Ponteareas) e mais outro de Bembrive. Foi un pracer para o Souto do Vello contar con eles e convidámolos a que repitan. Ás dúas e media esperaban no furancho uns deliciosos produtos do país moi ben elaborados polas cociñeiras e cociñeiros amigos e moi ben servidos, por certo. Dámoslles as grazas a todas e todos os que participaron na elaboración e servizo, que o fixeron moi ben. Se a tortilla estaba boa, a orella non quedaba atrás. Se a empanada baixaba soa, non digamos nada dos callos. Ata houbo quen comeu catro pratos!!! E que dicir das sobremesas; os petits, a torta de mazá... e o roscón con ovos da casa! Mimadriña que fartura. Para que logo digan que o sendeirismo non é duro! Por certo, ao remate cantámoslle o parabéns a Gloria que estaba de aniversario! Felicidades e que sigas cumprindo máis! Xa despois dunha pequena festa e da visita á capela do santo milagreiro, rematamos esta andaina de xaneiro. Ata a próxima!

Open publication - Free publishing - More andaina

Andaina dos miradores (22/01/12)

Open publication - Free publishing - More andaina