Monte Faro, Domaio - Cobres

Hai un dito popular que di “En xaneiro un pouco ao sol e outro pouco ao fumeiro”. Éche ben certo, iso foi o que pasou o pasado domingo 13 de xaneiro do 2013, día que a organización elixiu para a primeira saída oficial do ano 13. Non é que estiveramos ao fumeiro, pero si que nos tocou algo de chuvia pola mañá (non coma na saída anterior), pero logo saíu un sol espléndido que nos axudou a gozar dunha andaina marabillosa.

Non madrugamos moito para saír andando de Domaio e subir polo rego da Freixa, un camiño cheo de muíños e pozas. Máis que rego, xa ten a categoría de regato pola cantidade de auga que levaba. Pasamos pola aldea de San Lourenzo e seguimos ascendendo cara ao alto do Faro de Domaio. Antes de chegar, e como mandan os cánones, comemos as 11. Ademais do corpo alimentamos o espírito cunhas preciosas vistas á ría. Antes de facer cume puidemos comprobar como aínda existen malas persoas que siguen pexando os cabalos dificultando os seus movementos co perigo que iso supón no caso de ter que fuxir por calquera motivo. Esperemos que as autoridades boten man do asunto e poidan erradicar esa práctica que antes era máis habitual. Por fin fixemos cume no alto do Faro de Domaio, punto máis alto da península do Morrazo. Este lugar está bastante deteriorado pola presenza das antenas. Claro que grazas a elas, podemos falar polo celular e ver a tele... Baixamos cara a Chandarquiña, parque forestal onde hai unha mámoa que hoxe está ben conservada e protexida. Seguimos baixando, e despois de pasar pola praza de touros (curro), chegamos a  Chan d’Armada onde hai outra mámoa, pero esta está bastante deteriorada. Aquí, o noso arqueólogo de cabeceira, o doutor Telmo explicounos un pouco a función destes monumentos megalíticos. Comezamos de novo a ascensión cara a Cotorredondo onde paramos a comer. Alí o sol xa se deixou sentir, afortunadamente, porque ía un ventiño que cortaba. Sen a menor posibilidade de sesta, puxémonos de novo a andar para baixar por un cortalumes ideal para os descensos con esquís, tiña unha pendente de máis dun 60%. Xa por unha pista forestal fomos achegándonos ao regato Maior, no concello de Vilaboa. Alí fixemos o último tramo da andaina cun percorrido espectacular, inzado de muíños de categoría que sorprenderon a todos os andaríns. Rematamos en Cobres cun bo sabor de boca unha andaina preciosa, moi ben organizada e con máis precisión nos tempos que o AVE.