A Xestosa (Covelo) - Quins (Melón)

O domingo, día 12 de maio, tocounos repetir a andaina que tentaramos facer e non puidemos completar por culpa da chuvia. Desta vez a organización portouse ben e pediunos un día espléndido de primavera. Así, pouco máis das nove e media da mañá xa estabamos en Prado (O Covelo) preparados para subir ata a ermida da Virxe da Xestosa. Coincidiu que estaban celebrando a romaría que eles chaman de “inverno”. Estaba o torreiro cheo de postos de rosquilla, polbo, pan… pero aínda era un pouco cedo que se non… O mestre Antonio aproveitou para explicarnos as bondades da auga que nace no sepulcro que hai na pedra. Saímos do recinto e continuamos subindo polo monte Faro atravesando polo medio dun gran grupo de muíños como os que queren poñer no Galiñeiro e que nós non queremos que os poñan. No alto parada e foto de grupo. Dende alí comezamos a baixar ata que chegamos ao curro onde tomamos o bocata. Seguimos ata Vivenzo, unha aldeína de Melón, na provincia de Ourense. Neste lugar hai unha eira que aínda conserva algún dos moitos “cabaceiros” da zona, a maioría conserva a pedra da base. De aí continuamos ruta atravesando a carballeira de Tourón onde alguén  picou as pernas cos toxos e que lle serviu para andar máis lixeira. Xa collemos sendeiro cara ás fervenzas do Tourón onde gozamos  da paleta de cores que nos ofrecía a vexetación, tal e como podemos apreciar nas fotos. 

Seguimos pola pasarela ata chegar ao comezo das pozas de Melón. Baixamos ata a parte baixa one descansamos un pouco, xantamos e ata algún valente (ou destemido) se atreveu a bañarse. Despois do descanso atravesamos a N-120 para coller camiño polo canón do río Cerves ata chegar á eira dos hórreos de Quins, onde estaba a fin da etapa. Alí nos recibiu Margarita, a nai de Antonio, na súa casa, cunhas exquisitas viandas: chourizo de Quins e queixo de Arzúa, regados con bo viño tinto de Arbo e branco do Ribeiro; e de sobremesa rosquillas Ancla de Ponteareas. Xa vedes que consumimos produtos da terra. A orghanisasión quere agradecer a acollida e os agasallos. A media tarde volta para casa e xa pensando na próxima, que non é nin máis nin menos que a visita ao santuario do bacallao (San Bacallao de Laboreiro).

Fai clic na foto para ver máis