Peneda - Gerês (Pena de Anaman)

Eu hei de subir ó ceo

por unha cinta de la;

teño de levar comigo

á Señora de Anamán.

Aló polas terras do Xurés érguese unha das máis fermosas pedras cunha fenda polo medio da que saíron sete irmás que se converteron en virxes e residen agora naquela comarca, repartidas da seguinte maneira:
Na provinccia de Ourense quedaron catro: unha é a do Viso, en Lobeira; outra está no Xurés, en Lobios; a outra na Sobreira, Ferreiros de Entrimo (este lugar tamén se ten como berce das sete irmás) e a cuarta é a da Carballeira, en Queguas de Entrimo. 

As tres que se foron a terras portuguesas son a de Boavista en Asiera, a Virxe da Peneda e a de Anamán, onde a Santa Ana ten unha capela adicada.

Este foi o destino que levou aos andaríns do Souto do Vello o pasado domingo, 26 de maio, para cumprir con dous mandados. Un era o de celebrar a ordenación dos cabaleiros (e señoras) sendeiristas e outra a de cumprir co preceuto de todos os anos, que non é outro que acudir ao santuario do bacallao en Castro Laboreiro.

Xa de camiño no autobús, o noso guía-predicador nos foi ilustrando sobre a historia que se deu por estas terras do famoso bandoleiro Tomás das Congostras, que dicía aquilo de “O pobre non ten e o rico non dá,  quen queira sentar praza veña á Pena de Anamán,  sete pesos de entrada e un trabuco na man”.  

Alá fomos nós a sentar praza tamén. Comezamos a andar preto de Castro Laboreiro, á altura da ponte das Calnheiras, por unha pista boa que nos levou ata a mesma base da pena de Anaman, impoñente ela coa sua fenda que semella feita por un mal lóstrego unha noite de treboada. Seguimos baixando ata chegar ao santuario de Santa Ana. Alí tivo lugar o pirmeiro dos cometidos que nos levou a esas terras. O predicador subiu ao púlpito e cos seus fieis entregados procedeu á ordenación “dos cabaleiros (e señoras) sendeiristas da pena de Anamán da real orde de Tomás das Congostras”. Aí queda! 

A partir dese momento, ou tamén porque tomamos o bocata, empezamos a subir con máis alegría por un sendeiro entre xestas, toxos, uces e carqueixas floridas. Camiñamos pola fronteira, un pouco aquí e outro pouco alá. Dende ese lugar pódese apreciar unha paisaxe fermosa inzada de rochas graníticas, ou “pedras con formas”, onde cada un ve o que quere. As aguias convértense en xigantes, as tartarugas en lindos golfiños...

Pouco a pouco fomos chegando á ponte de Barziela, despois de atravesar a presa e varias localidades, sen máis interese que o pracer de camiñar en busca do noso destino. Collemos o autobús que nos levou ata Castro Laboreiro para cumprir co segundo dos mandados, que consiste en dar conta dun suculento bacallao con broas. Como todos os anos o amigo Fernando e familia atendéronnos coa amabilidade e fartura que os carateriza. De sobremesa non podían faltar as afamadas “tetas” castrexas, que para uns estaban duras e para outros no seu punto (todo depende dos gustos de cadaquén).

Despois do xantar, festa. Este anos os Soutiños contaron coa inestimable colaboración dun espontáneo acordeonista que fixo máis completo o grupo.

Rematada a festa, con moita ledicia, volvemos cara a Vigo coa promesa de volver outro ano ao santuario que tanta gloria e contento nos dá.
Pica na foto para ver máis.