Ruta pola Franqueira e montes da Paranta.

 

Segunda saída do ano e primeira con remate festeiro. Tocaba saída con cocido e decidimos achegarnos ata o santuario da Franqueira, no concello da Cañiza, para facer unha pequena pero preciosa ruta e rematar na tapería Eido do Monte no barrio de Cebreiro, onde demos boa conta dun exquisito e abundante cocido.

Comezamos a andar ó pé da parroquia da Nosa Señora da Franqueira, unha igrexa do século XIII con portada gótica con reminiscencias románicas. De aí comezamos unha prolongada subida, pasando polo Curro da Paradanta, ata chegar ó Alto do Chan do Rei, xusto no medio do parque eólico inzado de grandes aeroxeradores.

Dende estes montes da Paradanta nos días limpos pódese ver a Ría de Vigo, as vilas de Ponteareas, A Cañiza,...a Serra do Galiñeiro e mais a do Galleiro. Tamén albiscamos a Serra do Xeres. Hoxe puidemos gozar destas vistas a medias, ás veces si e outras atopamos algunha brétema que nos impediu ver por completo esas paisaxes.

A continuación chegamos ata o Coto da Vella – Chan do Marco a 935 m de altitude. Detrás está a cova onde se atopa a imaxe da Virxe da Franqueira onde di a tradición que no século VII se ocultou a imaxe no monte, polos perigos dos Sarracenos, e posteriormente unha veciña do lugar apacentando o gando atopouna.

Seguimos a ruta pasando polos miradoiros e chegamos ata o Neveiro dos Frades, unha construción do século XVI-XVII onde se acumulaba a neve para logo ser transportada con fins terapéuticos, de refrixeración e de conservación de alimentos.

De aí continuamos ata a Cruz da Paradanta onde remata o Viacrucis que nós fixemos ó revés. Unha baixada en zigzag de case dous quilómetros para chegar a un camiño que nos levou ata o punto de partida.

Con moita ilusión e algo de fame, chegamos ó restaurante e con “grande esforzo” fomos picando un anaco de fociño, outro de costela, un máis de chourizo...e unhas verzas que estaban boísimas. Un cocido completiño e moi saboroso, no punto de desalgado e cocción correcto. Segundo algunhas opinións, un dos mellores cocidos que levamos comido, aparte do da casa de cadaquén. ´

E como é preceptivo, logo chegou a festa cos Soutiños ó completo, incluída a nova tamborileira. Un bo rato de baile e canto para rematar un día precioso, aínda que un pouco fresco.

Quedamos xa convocados para o vindeiro 12 de marzo e a seguir camiñando.

Para ver as fotos fai clic aquí.